Golizna / Naked

PHENOMENAL US - CHALLENGE 112

O (NIE)ZROZUMIENIU MODY

Ostatnie dni były wyjątkowo niezjadliwe, bo bogate w ciężkostrawne sprawy na wybiegu społeczno-politycznym. Kiedy człowiek niczego nie czyta, z nikim nie rozmawia, to jednak spokojniejszy jest i święty spokój ma. Weekend kończę z totalną dyspepsją – tak obywatelską, jak i modową. Spożycie kilku wydarzeń medialnych i społecznościowych lepiej oczyszcza jelita niż olej rycynowy. Tylko te wzdęcia zdziwienia, zgaga wściekłości i czkawka smutku powodują niezatrzymywalny odruch kręcenia głową i niesmak w ustach, będący pamiątką po podrażnieniu przełyku żółcią wyjątkowo niemodową, za to będącą zbuntowanym wyrazem niezgody na różne absurdy. Jakie? Zagadka dla spostrzegawczych w dalszej części tekstu.

Parę dni temu niemały ferment w modowej części wirtualnej sieci wywołał pewien artykuł o grzechach kobiet na lato. Nie, nie chodzi o żaden wyzwolony seks lipcowo-sierpniowy, a o straszne rzeczy, które kobiety noszą w najcieplejszą porę roku. Birkenstocki podobać się nie muszą, można nie lubić szortów, mieć awersję do koloru białego – na szczęście nie bierze się z nimi ślubu kościelnego i nie trzeba załatwiać po znajomości unieważnienia tego związku, zanim się wstąpi w nowy i powie sakramentalne „tak” szpilkom wydłużającym sylwetkę. 

Każdy ma prawo do swojej opinii. Póki jej nie wrzuca na transparent, pokrzykując obraźliwe hasła  o oczyszczeniu w marszu kroczącym ulicami miasta, czym niewątpliwie narusza wolność i bezpieczeństwo drugiego. Rozumiem to, że dekalog internetu podporządkowany bożkowi clickbaitowemu każe wywoływać emocje, wzbudzać kontrowersje – po prostu jechać na niskich instynktach odbiorcy. I ten tekst jedzie. Zalatuje także modową antypatią.

Felieton jako gatunek dziennikarski ma swoje zasady. Powinien być utrzymany w osobistym tonie, a ten tak napisany został i zrobiono to naprawdę nieźle. Niemal każde zdanie zawiera przekonania autorki. Musi być w nim także miejsce dla humoru, ironii, satyry. Naprawdę rozumiem, czym jest ten twór i dostrzegam jego walory. Autorka wyraża swój punkt widzenia, przejaskrawiając go, punktuje dowcipem i zmysłem obserwacji. Zdarzyło mi się odnaleźć samą siebie wśród tych wykpiwanych, wręcz wyśmiewanych zachowań, choć może jestem dla siebie zbyt surowa. Jak surowa jest dla mody i kobiet autorka. Tego nas wszyscy chcą uczyć – surowego samosądu i nieprzekraczania wymyślonych ubraniem granic.

Tak, uśmiechnęłam się parę razy. Ale i zasmuciłam. Bo mi żal, że poczynione obserwacje są tak powierzchowne. Muszą takie być, bo gdyby sięgnęły głębiej, nie można byłoby tak łatwo obrócić komentowanych zjawisk w żart i wykpić. To krótka forma, nie ma tam więc miejsca na pogłębione analizy. Mimo to dziwię się za każdym razem, gdy kobieta kobietom tworzy ubraniowe getta. W dobie ciałopozytywności albo ciałoneutralności, na fali popularności nurtu girlpower. 

My wojujemy o większą samoakceptację kobiet, wspieramy kobiety, żeby dały sobie prawo wyboru, także w kwestii ubrań, a tu taki jawny ostracyzm, filozofia zero-jedynkowa, sylwetkowe zakazy i nakazy, z którymi jak lwice walczymy, przybliżając modę dla samej mody, modę przyjazną kobietom, modę-przyjaciółkę, a nie modę-wroga, modę-oprawcę. I to nie jest temat poprawności politycznej, tego, że czegoś nie wypada powiedzieć, że urazimy niedelikatnością, bo powinno się cackać jak z jajkiem. To jest budowanie zrozumienia, otwierania głowy na nowe. To jest nauka tolerancji. Skoro nie potrafimy zaakceptować brzydkich sandałów, jak zaakceptujemy kogoś, kto się od nas różni nie tylko ubraniem? Tworzymy front oczyszczenia mody z takich ograniczeń i wieloletnich naleciałości – my, czyli Karolina Domaradzka, Trendystki, ja i kilka innych dziewczyn modowego Instagramu. Takie teksty robią nam i kobietom w ogóle krecią robotę. Właściwie są lustrem, w którym może się przeglądać autor - na pewno nie powinny być przewodnikiem.

Nawet dziurę w ubraniu niektórym ludziom trudno zaakceptować. Nie tylko tę dziurę nienaprawialną, będącą symbolem zużycia, zepsucia i argumentem, dla którego wypada rozstać się z ciuchem już na zawsze, lokując go w śmietniku. Warto jednak podkreślić, że tego typu fabryczne zniszczenia nowych ubrań pojawiały się w ostatnich trendach, nie zdobywając serc elegantek (zwłaszcza tych bez serca do mody). W tym roku dziury przyjmują inne formy – mają postać wycięć. Taka nowoczesna golizna to nie nagość epatująca seksem w stylu Kardashianek, to nie atrakcyjność kobieca prezentowana tradycyjnie przez najkrótsze i najgłębiej wydekoltowane fasony. Liczba kreatywnych interpretacji nowej nagości jest nieskończona. 

Trend „naked” od paru lat ewoluuje. Najpierw suknie cieliste, potem koronkowe, ażurowe, przezroczyste – ani zakryte, ani odkryte. Teraz z wykrojeniem. Z boku, na brzuchu, na plecach, na ramionach. Może być to dziura po byku, ale i delikatna łezka, pęknięcie ledwie zauważalne. Takie dekonstrukcje dotykają nie tylko bluzek i sukienek, lecz również marynarek. Te nie mają boków, całych paneli z przodu/tyłu, jednego rękawa. Na nachodzącą jesień takie wycinanki pojawiły się w kolekcjach marek Off-White, Brandon Maxwell, Khaite, Area, Reformation, Jacquemus, Tom Ford, Dion Lee, Helmut Lang.

Ubrania potraktowane wykrojnikiem mogą być barometrem modowych nastrojów i tolerancji. Niełatwo do nich przekonać, są odbierane jako bizarne. Czy pokonają uprzedzenia? Moja babcia ma swoje dość niecenzuralne powiedzonko, lekko je zmodyfikowałam – mimo wszystko wierzę, że moda z dziurą wszystko wskóra ;)

BLUZKA: Asos (outlet)

SPÓDNICA: Cropp

BUTY: Quazi

KOLCZYKI: outlet

TOREBKA: CCC

KSIĄŻKA: Olga Tokarczuk "Opowiadania bizarne"

#widzialnefenomenalne 

#phenomenalus #phenomenaluschallenge